1. جریان فرهنگی ایران در دهه ۶۰ و تاثیر آن بر فیلم
در دهه ۶۰ میلادی، در ایران جریان‌های فرهنگی مختلفی شکل گرفت که بر اساس ایدئولوژی، ارزش‌ها و اندیشه‌های مختلف کاملاً متفاوت از یکدیگر بودند. این جریانات فرهنگی عمدتاً از منابع خارجی اشتقاق می‌گرفتند و از طریق رسانه‌های ارتباط جمعی مختلف در جامعه‌ی ایرانی منتشر می‌شدند.
یکی از اهمیت‌های این جریانات فرهنگی در دهه ۶۰ برای فیلم ایران بود که تأثیر بسزایی بر آن گذاشت. این جریانات فرهنگی، ایده‌های نو و ظاهری جدید را به فرهنگ ایرانی معرفی کردند که همین امر برای صنعت سینمایی بسیار مهم بود. در این دوران، انقلاب‌های فرهنگی در اروپا و آمریکا به‌عنوان عاملی برای بروز ایجاد جریانات فرهنگی در ایران عمل کردند.
این جریانات فرهنگی به فیلم های ایرانی تاثیر چشمگیری داشتند، برخی از فیلم‌سازان به دنبال فیلم‌هایی با محتوای جدید و منحصر به فرد بودند و به دنبالشان می‌گشتند. این تلاش ها با شکل دادن به سینمایی به همان اندازه که قبلاً نبود دانش‌آموخته۱۸۳۶ قرار گرفت.
در نتیجه، مقولاتی مثل انحطاط و سفلگی جامعه، مشکلات اجتماعی، ارتباطات زن و شوهر و عدم تسلط شخصیت‌ها بر خودشان و بسیاری از موضوعات دیگر در فیلم‌های ساخته شده در دهه ۶۰ مورد بررسی و دیدار قرار گرفت. این فیلم‌ها با تئوری های نوین، روش‌های روایت و تکنیک‌های فیلم‌سازی جدید به تولید فیلم‌های منحصر به فردی دست پیدا کردند که تاثیر بزرگی بر فیلم جهان گذاشتند.
2. بحث زندگی شخصی فردین همه و انتقادات موجه به کارگردانان زن
زندگی شخصی فردی در حالت کلی به تمامی ابعاد زندگی فردی شامل خانواده، کار و سایر وظایف و مسئولیت ها و همچنین روابط شخصی و اجتماعی اشاره دارد. زندگی شخصی هر فرد بر اساس شرایطی که در آن زندگی می کند، متفاوت از سایران است و به هیچ وجه نمی توان آن را در یک رنگ خاص قرار داد. زن به لحاظ جنسیتی در داشتن زندگی شخصی شیفته و متاثر از اختلافات اجتماعی و نیز نگرانی های خود اشتباها به شکل دیگری در نظر گرفته شده است.
به تازگی در گفتوگوها و بحث های اخیر جامعه، محور بحث انتقادات موجه به کارگردانان زن شده است. واکنش ها به دلیلکارگردانی زن ها و ابعاد فراوان آن، از جمله زندگی شخصی، روابط، کار، فرهنگ و امکانات جامعه مختلف و چند رشته ای هستند. به طور کلی، موضوعی که باید بحث شود این است که چرا کارگردانان زن در محور بیشتری از بحث انتقادی قرار گرفته اند و آیا این حقیقت است که زنان اصلا به عنوان کارگردانان قابل اعتماد نیستند؟
این موضوع به یک مساله بزرگتر تبدیل شده است که در آن به نکات مختلف شامل فرهنگ، اقتصاد، تحصیلات و انگیزه های افراد پرداخته می شود. به عنوان مثال، طبق پژوهش های اخیر، زنان عمدتا در زمینه هایی همچون اقتصاد، فرهنگ و هنر مشکلاتی بیشتری دارند و در نتیجه، این امر به تعقیب شغل هایی مانند کارگردانی تأثیر می گذارد. به همین منظور، زنان باید به نکته مهمی توجه کنند که چگونه می توانند در این زمینه ها به موفقیت دست پیدا کنند و راهکارهایی پیشنهاد دهند که زندگی شخصی و حرفه ای حقیقی خود را درک کنند. در نهایت، به نظر می رسد که بحث برای حل مشکلات دیگر در جوامع انسانی بیشتر از آن است که به موضوعات مختلف همچون زندگی شخصی یک فرد ختم شود.
3. شخصیت‌های روایتی در فیلم و تاثیر آنها در ساختار داستان
در فیلم ها، شخصیت های روایتی نقش مهمی در ساختار داستان دارند. شخصیت های روایتی، در واقع شخصیت هایی هستند که داستان را به زبان خودشان روایت می کنند و نقطه نظر و دیدگاه خود را به تماشاگران منتقل می کنند. این شخصیت ها می توانند به شکل نامنظم و مثلا به صورت پراکنده در فیلم ظاهر شوند یا به شکل کاملا استوار و شخصیت محور باشند.
در بسیاری از فیلم ها، شخصیت های روایتی به عنوان یکی از مهمترین روش های روایت داستان به کار گرفته شده اند. این شخصیت ها می توانند تاثیر فوق العاده ای بر ساختار داستان بگذارند، چرا که آن ها قادرند نگاهی جدید و یا دیدگاهی جدیدی به داستان بدهند و تجربه های جدیدی را به تماشاگران ارائه دهند.
به عنوان مثال در فیلم Forrest Gump، شخصیت فورست گامپ قادر بود با داشتن دیدگاه خود درباره دنیا، نقش بسیار مهمی در پیشرفت داستان داشته باشد و تاثیر بزرگی در کیفیت فیلم داشت. برای نمونه دیگر، در فیلم Fight Club، شخصیت روایت کننده می تواند اثر بسیار زیادی بر ساختار داستان بگذارد، چرا که می تواند جلوه ای از شخصیت، دیدگاه و نگاهی به دنیا را ارائه دهد.
در کل، شخصیت های روایتی قادرند تاثیر بزرگی بر ساختار داستان بگذارند و به روایت داستان فیلم می توانند تنوع و چگونگی بیان دیدگاه نوآورانه ای بدهند که قبلا در فیلم های دیگر دیده نشده اند.
4. هنرمندی فردین همه در بازیگری و توانایی‌های متفاوتش
فردین همواره یکی از صدای برتر در صنعت سینمای ایران بوده است و هنرمندی فردین نیز انعکاسی از توانایی‌های استثنایی اوست. فردین متولد سال ۱۳۵۱ در تهران است و ابتدای کار حرفه‌ای خود را با بازی در فیلم‌های مستند آغاز کرد. اما راهش به بازیگری در فیلم‌های سینمایی که در نهایت از آن به عنوان یک بازیگر برجسته شناخته میشود، با فیلم "خطای نابودگر" (۱۳۶۸) ساخته مسعود کیمیایی آغاز شد.
هنرمندی فردین به لطف کارگردانی هوشنگ شایگان و بازی او در فیلم "برمداشتی در سبزوار" (۱۳۶۹) باعث به وجود آمدن دو کرسی طلایی است. در این فیلم، او با بازی شدید و خوب خود تحسین بسیاری از منتقدان و دیگر مردم کسب کرد. از دیگر فیلم‌هایی که نقش های بسیار تاثیرگذاری داشته، می‌توان به "پهلوان، نامیرا، دلیران، برمداشتی در تنگستان" و "آخرین حرف" اشاره کرد.
در راستای هنرمندی فردین، باید به عنوان یک بازیگر خوب و چندپیوسته به توانایی های او اشاره کرد. او از سبک های مختلفی در بازیگری به خوبی تسلط دارد، شامل بازی دامنه عریض صدا و خشن برای نمایش نقش‌های مردانه و بازی حساس صدا و احساسی برای نقش‌های زنانه. همچنین، وجه دیگر توانایی های او، توانایی بسیار خوب در استفاده از بدنش است، او برای نمایش شخصیت‌های مختلف در موقعیت‌های مختلف از حرکات مختلفی استفاده می‌کند.
همچنین، به دلیل پر رونق بودن کار بازیگری در ایران در دهه‌های ۷۰ و ۸۰ میلادی، فردین با بسیاری از نام‌آوران صنعت سینمای ایران مثل الهه، امید، حسن بیکی‌آرانی، بیژن مرتضوی، داریوش محمد‌نژاد، بیژن امکانی و… همکاری کرده است.
5. نگاهی به دوران تولید فیلم‌های زرستانی و کارسازی بازیگران سینمای ایران
دوران تولید فیلم‌های زرستانی و کارسازی بازیگران سینمای ایران، به یکی از مهمترین دوران‌های تاریخ سینمای ایران تبدیل شده است. در این دوران، فیلم‌سازان برای بهبود کیفیت فیلم‌های خود به کارگردانی اصغر فرهادی به دنبال ارتقاء بازیگران سینمای ایران بودند. این بازیگران، با مهارت‌های خود در تمثیل و بازیگری، نقش‌های گوناگونی با انواع شخصیت‌ها را به خوبی اجرا می‌کردند و برای مشاهده آثار آنها این دوران را می‌توان به عنوان طلایی و خاصی برای سینمای ایران نام برد.
یکی از مهمترین فیلم‌های تولید شده در این دوران، فیلم «تنگ‌اوبی» به کارگردانی اصغر فرهادی است که در آن بازیگرانی همچون اکبر عبدی، ایرج راد، نصرالله رادش، ونوس موهبت و حمید لولایی به خوبی و پویایی نقش خود را اجرا کردند و بازیگران جوان همچون هنرمندان جوان اما تجربی، برای اولین بار در این فیلم به تماشاچیان نشان داده شدند.
با توجه به ورود پیشرفت‌های فنی به سینمای ایران، در این دوران بازیگران به نحوی درخشان‌تر از گذشته شدند و با استفاده از فنون بازیگری متفاوت و به کارگیری دیالوگ‌هایی بسیار عمیق و تأثیرگذار، شکوه این دوران را افزایش دادند.
در نهایت، دوران تولید فیلم‌های زرستانی و کارسازی بازیگران سینمای ایران، با ورود فنون جدید و پیشرفت‌های فنی، یکی از وجوه گوناگون پرطرفدار بهار سینمای ایران شد و با بهره‌گیری از مهارت‌های بهترین بازیگران، عمیق‌ترین احساسات را به تصویر می‌کشاند.
6. مقایسه بین فیلم فردین همه با مثنوی معنوی مولانا
مقایسه بین فیلم "فردین همه" و مثنوی معنوی مولانا یکی از موضوعات مهم در حوزه هنر و ادبیات است. فیلم "فردین همه" ساخته محمدعلی طیبی با بازیگری های معروفی همچون مریم حسینی، بابک حمیدیان، هادی کاظمی و پوریا قیاسی ساخته شده است. این فیلم تصویری ماجراجویانه از دو داستان اصلی به نام‌های "فردین همه" و "جشن" را به ارمغان می‌آورد.
از دیگر سوی، مثنوی معنوی مولانا به عنوان یکی از عظیم‌ترین آثار ادبیات فارسی شناخته شده است. این اثر شامل داستان‌ها و حکایت‌هایی است که به وسیله شعر موزون و فیض‌بخش مولانا به نثر درآمده است. این شعرها با فراوانی اشعار عرفانی و فلسفی از جمله تلاش برای شناخت خدا، تبیین خصایص انسان و حکایت از عشق و محبت در مخاطبانش اثر می‌پذیرد.
در مقایسه بین این دو آثار، می‌توان به نکاتی اشاره کرد. اولاً، زبان فیلم "فردین همه" از نظر موضوع، سبک و روایت با مثنوی معنوی مولانا تفاوت دارد. فیلم "فردین همه" به ارائه تصویری از داستان بیشتر تمرکز دارد، در حالی که مثنوی معنوی مولانا تلاش می‌کند با استفاده از شعر و استفاده از زبانی فلسفی، نوعی روحیه انسانی را به نمایش بگذارد.
در ادامه نیز، فیلم "فردین همه" به قدری داستان‌گو محور است که در آن، شخصیت‌های داستان بیشتر بر روی عواطف و شخصیتی شدن تمرکز دارند. این در حالی است که مثنوی معنوی مولانا تلاش دارد تا با شناخت درستی از خدا و آیات قرآن، شخصیت خود را تقویت کند و به یک روح لایق و بیمارستان کامل تبدیل شود.
به طور کلی، مقایسه بین فیلم "فردین همه" و مثنوی معنوی مولانا نشان می‌دهد که هر دو آثار با تمرکز بر شخصیتی شدن داستان‌ها و دانش انسانی بسیار کاربردی هستند. در حالی که فیلم به تصویر کشیدن داستان‌های ماجراجویانه تمرکز دارد، مولانا تلاش می‌کند تا با استفاده از شعر به نثر، یک نوع عشق و وجود دارایی از خدا را به نمایش بگذارد. در نتیجه، این دو آثار در واقع باعث هم‌افزایی یکدیگر می‌شوند و هر کدام از آنها نشان‌دهنده یک تجربه هنری و ادبی به شکل خودشان هستند.